Po raz kolejny zechciałem dostać szału sam ze sobą, dlaczego? Dlaczego ja tak kocham być tym gruboskórnym facetem, który patrzy przez pryzmat.. Zła? Złe słowo wobec samego siebie? Czemu wielu genialnych Poetów, w tym mój Mentor Pan Hłasko, skończył tak źle? Był takim genialnym łobuzem, był twardy na zewnątrz, niekulturalny, przyciągający zło i kłopoty ale.. Nieprawdopodobnie wrażliwy. Genialny facet, wszyscy poeci byli genialni przez swoje nieszczęście, kilka butelek wrażeń za dużo i nagle zaczyna Ci odwalać, masz chęć rzucić się z mostu ale w locie chcesz wyciągnąć notatnik i ołówek, bo Cię życie natchnie, podczas najdurniejszego pomysłu, podczas impulsu, wykrzykujemy siebie, niczym lunatycy nie myśląc, po prostu wyłączamy mózg na dwie czynności - poruszanie ręką aby pisać wyplute słowa, których w normalnym świetle, nigdy nie przyszłyby nawet do głowy, do tej głowy pełnej myśli.. i dobra? Niby łobuz kocha mocniej ale.. stwierdzam że to nie łobuz, tylko człowiek nieszczęśliwy, niczym żelazna maska, która już przyległa do Twojej twarzy, ta maska która ukrywa tą pierdoloną wrażliwość, to dobro.. Bo się go wstydzę? Tak, wstydzę się być dobrym, nienawidzę okazywać dobra, lubię być złym szeryfem o zimnym, kamiennym wyrazie twarzy i tym zimnie w oczach.. Oczu nie oszukasz, Po wzroku poznasz Lwa, który zamknięty w klatce urodził się wolny.. W oczach nigdy nie zgasisz tego dobra, możesz je zamaskować.. Czy można zamrozić wzrok? Czy nie częściej we wzroku widzimy uczucia aniżeli w ludzkich czynach? Czy oczy potrafią kłamać? Czy jeżeli spojrzę komuś najzimniej w oczy, jak tylko potrafię.. To czy ta osoba poczuje że ten lód może być ciepły? Czy to ciepło z lodu, tak na prawdę jest ciepłem z duszy? Czy jak zamrożę duszę, to dopiero moje oczy zamarzną i będą szare?